Is aankomende vrijdag zo maar het lesjaar waaraan Art nog begon, voorbij. Het leven gaat door, en dat begin ik nu duidelijker dan ooit te voelen. Het leven zonder - of op een andere manier met - Art.
De tweeling wordt groot en eigenwijs. Ze beginnen te praten, en Art komt vaak voorbij in hun praatjes. Ik zie bekende trekjes terug in hun, trekjes van Art.
Zijn grote broer wordt nu echt groot, met pubertrekjes en al. Hoe zouden ze nu met elkaar kunnen opschieten?
En dan gaan we deze zomer kamperen, met de Volkswagenbus waar Art zo dol op was. Hij zou ongelooflijk enthousiast zijn geweest. Ik kijk ernaar uit maar het maakt me ook verdrietig. Want het is mooi en gruwelijk tegelijk dat we genieten, dat we leuke dingen doen zonder Art. Het leven gaat door.
Als school in september weer begint, gaat ook daar het tijdperk zonder Art in. En bovendien is het dan al een jaar geleden dat Art overleed. Een jaar, het klinkt lang. Maar wat voelt het vers en in vlagen nog steeds als een boze droom.
En dan heb ik na al die jaren zorgen om en zorgen voor, opeens een baan te pakken. Na zevenenhalf jaar word ik weer een werkende mama. Ik kijk er erg naar uit maar het maakt me ook emotioneel. Het betekent dat ik écht vooruit ga. En dat wil ik ook.
We doen het goed, mijn gezin, mijn ouders en familie, de draad van ons leven oppakken.
Maar ik denk dat ik vrijdag toch even een traantje laat.
