Vandaag precies een jaar geleden haalde ik Benten en Art op bij hun vader. Ze waren met hem op vakantie geweest, en ik had de jongens ruim anderhalve week niet gezien. Ik was aan het aftellen, ik miste mijn kinderen zo. Eindelijk mocht ik ze ophalen.
In de auto terug naar huis was Art aan het schreeuwen en huilen. Hij riep dat hij naar papa wilde. Ik zei dat ik dat niet leuk vond, ik had de jongens zo lang niet gezien en nu ging hij raar doen. Wilde hij dan niet bij mama zijn? Nee, antwoordde hij. Nu werd ik boos.
Eenmaal thuis pakte Art de iPad en begon meteen te FaceTimen met zijn vader. Hij had totaal geen oog voor mij. Ze vinden papa leuker dan mij, dacht ik gekrenkt.
Slechts twee weken later zou Art overlijden. Later realiseerde ik dat deze keer de laatste keer was dat Art bij zijn vader had verbleven.
Hij moet het geweten hebben.
