De tijd tikt weg

Dinsdagmiddag 14.15 uur. Met mijn regenlaarzen aan banjer ik door de modder van het Dijkgatsbos. Ik ben hier speciaal naartoe gereden voor Benten, die meedoet aan de Vakantiespelen. Er is oudersafari, een rondleiding voor ouders om te zien wat de kinderen doen. De leiding is enthousiast, maar eigenlijk interesseert het mij niets.

M’n gedachten dwalen af naar Art, die woensdag (gisteren) zou starten met een nieuwe serie bestralingen. Net op tijd, heb ik het gevoel.

De tumorcellen ontwikkelen zich zo snel dat er bijna niet meer tegen te vechten is. Het valt voor mij nog steeds niet te rijmen met de buitenkant, een ‘gewoon’ vijfjarig jongetje dat speelt, lacht, eigenwijs is en vooral zijn omgeving opvrolijkt met zijn logica, grapjes en uitspraken.

Deze keer vonden de artsen toch nog ruimte om te bestralen. Bij de volgende MRI zal dat niet meer het geval zijn, dan is echt zijn hele ruggenmerg bestraald. De mogelijkheden worden minder, de tijd tikt weg.

Tegenvaller

Terwijl afgelopen dinsdag iedereen de eerste warme zomerdag aan het vieren was, zaten wij in een koel ziekenhuis. Art moest een nieuwe MRI ondergaan.

De uitslag kwam vanmorgen en valt tegen. In de kleine hersenen en ruggenmerg in het halsgebied zijn nieuwe tumorplekjes ontstaan. In het ruggenmerg ter hoogte van het borstbeen zit over de lengte een grote tumor. Art heeft er nu nog geen last van, maar over twee weken starten we met een chemokuur in tabletvorm. Hopen dat deze chemo de tumorgroei weer voor een tijdje stopzet.
Vanmorgen was ik praktisch en zakelijk. Nu zou ik het liefste een potje willen janken. Ik heb al veel lessen geleerd dit leven. Maar de grootste les gaat echt nog komen, de les in loslaten.