Destijds zagen we alleen een sterke vechter (en dat ís Art ook), nu schrik ik van foto’s van het afgelopen jaar, wat zag Art er slecht uit. Het doet me zo’n verdriet dat hij (en wij) zo’n zwaar traject hebben moeten doorlopen.
Maar aan de andere kant: het gaat goed met Art! De bestraling is zonder complicaties afgerond, we zijn sinds eind mei thuis, waar we het leven proberen op te pakken. Dat is soms moeilijk, we zijn het tempo kwijt waarmee onze omgeving leeft. Ik zie nog steeds van alles over het hoofd en mijn hersenen nemen niets op.
Ook de tijd in Duitsland was best zwaar, maar vooral fijn. We waren samen en begeleidden Artje samen. Die twee maanden waren we met z’n vieren één.
Voor Art ziek werd wist ik het zoals iedereen dat weet, maar voelde ik niet wat écht telt in het leven: je geliefden om je heen hebben en een thuis hebben. Ik ben blij dat ik dat heb ervaren. Mijn leven heeft een diepere laag gekregen.
Voor ons gevoel stond ons leven een jaar stil en in München stonden we te trappelen om weer te beginnen aan dat leven. Vrienden en familie bezoeken, uitstapjes maken, klussen in en om het huis: het kon een jaar niet. Na onze thuiskomst liepen we hard van stapel, maar nu merken we dat we rustig aan moeten doen. Want hoewel we fysiek stil hebben gezeten, is er in ons hoofd van alles gebeurd wat een plek moet krijgen, zoals dat zo mooi heet.
Benten is een totaal ander jongetje geworden. Het gaat heel goed op school en hij is veel rustiger. Ook kan hij veel beter met zijn broertje opschieten, Art is niet meer de schuldige waardoor hij zijn ouders moet missen.
Deze boef is weer helemaal blij
Art geniet van de gewone dingen thuis, maar soms is het moeilijk voor hem dat hij nog niet alles kan wat andere kindjes doen. Hij is vermoeid en slaapt nog altijd slecht. Toch vind ik dat het heel goed gaat. Hij eet en drinkt heel goed en is voor alles te porren.
Kampioen gekke bekken trekken - mét haar!
En nu zitten we in het traject van bloedcontroles, MRI’s en allerlei specialisten die Art gaan checken. Gemiddeld zullen we iedere zes weken in het ziekenhuis zijn. Op de poli, dat gelukkig wel. De eerste MRI staat gepland over een maand. Ik krijg er nu al de kriebels van.
Foto's: Karin Boukens
