Art knapt nog steeds op. Het is ongelooflijk hoe diep hij zat. Nu zien we dat Art vlak na de bestraling neerslachtig was. De ondeugende, vrolijke Art komt nu pas terug.
Gelukkig verdween de gordelroos redelijk snel en zonder al te veel klachten. Ook een geluk voor W en mij, want voor het eerst in vier jaar tijd zouden we een weekje op vakantie gaan. Samen. Zonder kinderen.
Wat was dat nodig! De verwachte opgeslagen pijntjes en vermoeidheid – we hadden een rits paracetamol meegenomen – bleven gelukkig ver weg en dus hebben we een hele week kunnen genieten van een bijna leeg Grieks strand, lekker eten (bijna altijd) en vooral van elkaar! Heerlijk om met elkaar te kunnen praten zonder gestoord te worden, om avond na avond op je balkon te zitten zonder het gevoel te hebben dat je nu toch echt naar bed moet omdat de jongens morgenochtend weer vroeg aan je bed staan, en om te weten dat je met z’n tweeën nog iets hebt/bent na al die maanden spanning en ellende.
Aan het eind van de week kwam bij beiden het gevoel: het zou leuk zijn als de jongens hier ook waren... Maar goed, toen gingen we alweer huiswaarts. En eenmaal thuis waren de jongens weer helemaal verliefd op me, dus helemaal top!
Vorige week ontvingen we een brief van de Duitse dokter, over de vlekjes op de MRI. Hij meldde dat ze waarschijnlijk met de protonentherapie te maken hebben, MAAR dat dit niet zeker is. Kortom, geen nieuws. Eind oktober een volgende MRI. We weten dat we in de tussenliggende tijd alles uit ons gezin en onze tijd met z'n allen (hoe lang die ook mag zijn) moeten halen, dus binnenkort gaan we weer op vakantie! Mét de jongens, naar een ander Grieks eiland. Heb er zin in! En die spijkerbroek – ik koop wel een maatje groter.
Groot gelijk! Die spijkerbroek kan wel groter, belangrijker is dat jullie weer eens aan genieten toe komen en zo te lezen is dat goed gelukt! Ik hoop zó dat het nog heel lang mag duren!
BeantwoordenVerwijderen