Maandviering op school. Deze keer treedt Arts klas op. Art kijkt er naar uit, al dagen praat hij thuis over zijn acteerwerk. Art wordt een boom, inclusief groen-bruine muts, en trots laat hij zien wat hij moet doen. Zijn armpjes wijd. 'Kijk mama,' zegt hij ernstig, 'ik beweeg mijn takken in de wind.'
De papa's en mama's van de acteurs mogen ook komen kijken. Ik zie er tegenop, het voelt heel verdrietig. Hoe vaak kan hij zulke dingen, gewone dingen waar ieder kind recht op heeft, nog meemaken? Als ik de aula in loop voel ik de tranen achter mijn ogen al branden.
De voorstelling begint met de bomen die hun takken laten deinen in de wind. Ik breek. Pak een tissue en probeer me op een ander punt te concentreren. Het meeste acteerwerk van Art gaat langs me heen.
Zo veel verdriet op een vrolijke ochtend.
Pff Marielle, Nu ik een beetje twitterloos door het leven ga zie ik niet zo veel meer van "lot" genoten. vandaag dacht ik hoe zou het met stoere art zijn. Zouden ze al een een nieuw huisje gevonden hebben en dan lees ik je bericht over een boom. Ik dacht tja ik moest ook huilen toen Mees weer gewone dingen kon doen... hoe herkenbaar tot ik verder las en dacht.... dit klopt niet, hier is iets niet goed. ben berichten terug gaan lezen en zit nu verdoofd op mijn stoel op het werk.... lieve god wat gaat er nu weer gebeuren met je lieve mannetje. Het is een kanjer dat heeft hij laten zien. Probeer positief te blijven totdat er niks meer is om positief te zijn, hou je vast aan de strohalm al is het de aller aller laatste. Hopelijk komt er een behandelplan en zal stoerart nog heeeeel vak boom kunnen zijn. X
BeantwoordenVerwijderen