Maar ik realiseer me dat dat niet helemaal waar is. Ik ga wel degelijk vooruit, met kleine stapjes, maar toch. Vooral de laatste weken is er het een en ander veranderd.
Ten eerste de groep lieve mensen die ik om me heen krijg. Hier put ik veel steun uit, vooral omdat ze ‘gewoon’ met ons omgaan.
Sinds kort werk ik een dagdeel in de week bij natuureducatiecentrum (en meer) MAK Blokweer in Hoorn als pr-medewerker. En ik heb afgelopen weekend toch maar mooi mijn studie Scenario schrijven afgerond. Vandaag zijn we met z’n drieën begonnen met paardrijles. We hadden zo veel plezier samen.
Dus ons leven vult zich voorzichtig met positieve dingen. Niet de lengte van Art’s leven, maar de kwaliteit ervan telt.
Art zei me gisteren: ‘Als het zo lang beter gaat, ga ik misschien niet dood’. Wat moet je daar nu op antwoorden. Valt al dat positieve gelul (sorry) van hierboven meteen in het niet. Het blijft gewoon ongelooflijk veel pijn doen.
Dag Mariëlle,
BeantwoordenVerwijderenIk lees je blog al een tijdje en je ontroert me met je verhaal over je gezin en vooral over Art. 'Als het zo lang beter gaat, ga ik misschien niet dood.' Hartverscheurend. Ik wens je nog heel veel tijd samen met je gezin.