woensdag 27 april 2016

Ieder zijn eigen referentiekader

Ik ben onrustig. Hoe meer de eindstreep van de zwangerschap in zicht komt, des te meer ben ik bang dat het mis zou kunnen gaan. Ik ben erg bezig met de twee, bewegen ze nog voldoende, moet ik het ziekenhuis bellen?
Mijn vriend, de vader van de tweeling, heeft dat niet. En dat irriteerde me eerlijk gezegd.
Ik ben een nadenker. Dus voor deze kwestie moest ik ook even gaan zitten. Ik kwam tot de volgende conclusie: vriendlief gaat vol vertrouwen uit van nieuw leven, ik van de dunne, precaire scheidslijn tussen leven en dood.
Al eerder hield ik mijn overleden oudste zoontje in mijn armen. En Art heb ik vier keer stervende meegemaakt. Vier keer waren we er op het nippertje bij, hebben we zijn leven gered.
Je (bijna) dode kind in je armen houden is niet normaal. Maar het is wel mijn referentiekader geworden.

4 opmerkingen:

  1. En ik zou jou wel even in mijn armen willen houden nu. Even een knuffel geven en je, als was het maar voor luttele seconden, je laten geloven en weten dat alles goed komt met de tweeling. Even geen zorgen. Ik gun het je zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En ik zou jou wel even in mijn armen willen houden nu. Even een knuffel geven en je, als was het maar voor luttele seconden, je laten geloven en weten dat alles goed komt met de tweeling. Even geen zorgen. Ik gun het je zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik herken dat. Wat je zegt. Heb n misschien vergelijkbare referentiekader. Eerst een bijna dood kind. Toen een bijna dodelijk ongeluk met hetzelfde kind. Toen n miskraam. En nu zwanger. Hoewel mn man al net zo gespannen is, voor wat komen gaat...in ieder geval, wat ik wil zeggen, je bent niet alleen 😊

    BeantwoordenVerwijderen