Vanavond lag ik bij Art en werd ik plots heel verdrietig omdat hij nog nooit een sneeuwpop heeft gemaakt (en dat waarschijnlijk nooit zal doen). Ik was verdrietig omdat hij zo van zwemmen houdt maar nooit zijn zwemdiploma zal halen. En hij, eenmaal opgegroeid, nooit met zijn dronken vrienden stomme dingen kan uithalen. Hij er nooit achter zal komen hoe fijn het voelt om te vrijen met degene van wie je houdt.
Menselijke dingen, voor ons heel gewoon, waarvan hij afgesneden wordt. Dat vind ik heel gemeen.
We weten ons aardig op de been te houden. Als je Art ziet, begrijp je echt niet dat hij ernstig ziek is. Het gewone leven gaat door. We hebben besloten nog even af te zien van een behandeling. We willen dat hij zo lang mogelijk kan genieten als onbezorgde kleuter. In ieder geval deze zomer.
Art had het helemaal naar zijn zin op schoolreis
lieve Marielle, soms word ik zo geraakt dat onze taal ontoereikend is om er woorden aan te geven.Ik wens je moed om door te gaan. Ik wens je vertrouwen steeds maar weer..oplossingen heb ik niet, wel een luisterend oor als je dat zou willen... XX
BeantwoordenVerwijderenLieve Mariëlle, wat een verdriet! Zo herkenbaar... Je staat in een keer stil bij alles wat hij nog moet doen, en waarschijnlijk nooit mee zal maken...als moeder is dit de grootste marteling die je kan hebben. ��
BeantwoordenVerwijderenLieve Marielle we konden elkaar niet maar door dit verschrikkelijke lot hebben we elkaar leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenik als moeder en voorzitter van de ouderraad op de school waar jou liev knullen opzitten. Dit raakte me zo en je weet wat er morgen gebeurt een VIP dag voor Art. Ik heb zon besteld en hoop zo dat jullie 1 dag even kunnen genieten.
denk aan jullie xx