Het oog (van de naald)

We zitten met het hele gezin in een achtbaan. Dan worden we op een wilde rit meegenomen, dan mogen we uitpuffen. Nu hebben we even pauze. Maar we realiseren ons al te goed hoe betrekkelijk deze rust is en dat hij zo weer kan omslaan.

Achteraf gezien is Art een paar weken geleden door het oog van de naald gekropen. We waren net op tijd met de vertrouwde chemo. Direct ging het beter met Art. Nu gaat hij weer ochtendjes naar school. Is pijnvrij. Maakt grapjes, heeft zin in actie.

Maar voor hoe lang? Ik durf niet meer op die chemopillen te vertrouwen, zoals ik eerder deed.

Deze week waren we bij de oogarts. Art linkeroog loenste sinds begin dit jaar opeens. Het blijkt dat zijn oogzenuw beklemd heeft gezeten of nog steeds zit. Er zijn bloedinkjes rondom te zien. Waarschijnlijk door een hoge hersendruk.

Vanochtend kwam hij weer met een zeer been uit bed. Ging binnen vijf minuten drie keer naar het toilet. Het klopt niet, zegt mijn gevoel.

Ik voel dat ik nu weet hoe het zal zijn als we op die onvermijdelijke weg zullen komen. Hoe machteloos ik me zal voelen. Hoe ik de wanhoop van me af probeer te zetten. We mochten nu nog even terug, maar er komt een moment dat die weg bergafwaarts blijft gaan.