Ik weet nu dat ik de rest van mijn leven tellend door breng.
De weken, maanden tellend dat je niet meer (levend) bij me bent. Vandaag precies
drie maanden, Art. Een kwart jaar, 92
dagen. Het voelt of ik tegen mijn zin steeds verder van jou verwijderd word.
Ik wil schoppen, tegen het onbestemde, benauwde gevoel van
machteloosheid. Ik wil rennen tot ik niet meer kan. Schreeuwen op een verlaten
strand. In winterslaap gaan en pas wakker worden als er weer wat voorjaar door
de donkere dagen sijpelt.
Het voelt eenzaam en tegelijkertijd wil en kán ik niets
anders dan het alleen dragen. Tellend, tot de dag komt dat ik weer bij jou ben.
Wat een verdriet en heimwee.... xxx
BeantwoordenVerwijderen