zondag 15 april 2018

Schier

Als ik aankom op het eiland, voel ik het niet. Het gloeien van mijn hart wanneer ik eerder hier voet aan wal zette.
Komt het door het slechte weer dit weekend, het feit dat ik hier nu zonder mijn gezin ben of omdat de vorige keer dat ik hier was, Art nog vrolijk rond rende en konijnen telde? In gedachten zie ik hem overal rond banjeren, het doet te veel pijn om hier te zijn.
Ik heb nergens zin in, wil niet wandelen, niet de natuur in.
De hond wil dat wel. Dus ik loop toch met haar het dorp uit, en daar zit een mereltje op de heg naast me. Een mannetje. Heel brutaal blijft hij zitten als ik langs hem loop. Art. Ik kijk op naar een huisje rechts van mij en zie de klopper op de deur. Een walvis. Art. Hij is hier echt.
’s Avonds bij het wandelingetje zie ik boven de huizen het licht van de vuurtoren. Drie keer aan en dan rust. Het eiland heeft toch iets magisch. Mijn hart gloeit weer even.

Gepost door

2 opmerkingen:

Abonneren op: Reacties posten (Atom)