Het gaat niet zonder slag of stoot.
De draad oppakken.
Mijn leven werd jarenlang geleid. Ik hoefde geen keuzes te
maken, ik moest slechts zorgen voor.
Nu zwem ik in een grote vijver en weet ik niet welke vis te
pakken.
Ik voel de tijd weg tikken, volgend jaar word ik veertig. Als
ik nog een baan wil, moet ik snel zijn. Maar wie wil mij nog hebben met dat gat
op mijn cv? En wat kán ik nu eigenlijk?
Alleen maar beren op de weg in plaats van focus.
Soms zit ik huilend achter mijn computerscherm. Ik wil, nee
ik móet schrijven, maar er komt niets uit mijn handen. Ik wacht en er komt
niets. Alleen paniek in mijn hoofd, omdat er zo veel richtingen mogelijk zijn.
Misschien ben ik zelf wel de grootste beer. En moet ik gewoon een eerste stap durven zetten. In
welke richting dan ook.
Gun jezelf om te Zijn met al je beren en het zwemmen, maar gun je zelf ook te Durven. Soms kan het lijken dat er grote stappen nodig zijn maar ook kleine stapjes brengen je verder. Houd moed!
BeantwoordenVerwijderenJe paniek is herkenbaar! Kleine stapjes zijn ook goed en soms even geen stapjes ook, vooruit, opzij, achteruit en weer vooruit. Gun jezelf de tijd die je voor jouw gevoel nodig hebt. Wees gerust, je doet het goed als je maar stapjes (in welke richting dan ook) blijft zetten. Knuffel voor een dappere moeder!
BeantwoordenVerwijderen