Je hebt overgegeven. Het braaksel ligt overal. Ik ga over
mijn nek hier, mopper ik stilletjes terwijl ik het opdweil, het is nu al de
zoveelste keer dat ik het moet opruimen en het gaat alleen maar vaker worden.
Wat voor leven heb ik?
‘Het spijt me mama,’ zeg je.
‘Lieverd, geen sorry zeggen, hier kun je niets aan
doen.’
‘Het spijt me lieve mamsie.’ Ik zie de tranen in je ogen en voel je machteloosheid. Ik hou meer van jou dan ooit tevoren.
Ik ken je niet.Volg al wel een tijd je verhaal en mijn hart breekt bij het lezen van dit stukje.....wat een dapper mannetje en wat een dappere moeder....respect en een diepe buiging voor jullie alletwee!!
BeantwoordenVerwijderenAch lieverds.... wat heftig en zwaar! Ontzettend veel kracht toegewenst en geef de dappere held enorm veel liefde en knuffels!
BeantwoordenVerwijderen