Art komt uit zijn bed. Hij heeft last van zijn been. Ik geef hem
een paracetamol en leg uit dat dit door de tumor in zijn rug kan komen, die hem
steeds meer pest nu Art geen chemo meer krijgt.
‘Mama? Ga ik dan dood?’ vraagt hij.
‘Misschien...’ begin ik aarzelend. Een zucht. ‘Ja, Art, uiteindelijk ga
je dood.’
Art buigt zich naar zijn zusje, die nog wakker op mijn arm zit, en vertelt
haar: ‘Ik zal jou nooit vergeten, lieve Wende’.
Tegen mij zegt hij: ‘Maar dan kan ik jullie niet meer zien!’
Ik antwoord dat ik denk dat het juist andersom is, dat hij ons dan wel kan zien
maar wij hem niet meer. Dat bevalt hem meer.
Ik vraag Art of hij bang is, of boos, of wellicht
verdrietig. Nee hoor, en ook heeft hij geen vragen meer. Ik krijg een dikke kus
en een paar minuten later ligt hij ontspannen te slapen.
Lieve Art, wat beschrijft je mama goed hoe dapper jij bent!! En hoe onbeschrijfelijk moeilijk moet het zijn om dit met Art te bespreken. Dat wil geen ouder... ontzettend veel sterkte allemaal!!!
BeantwoordenVerwijderenAltijd eerlijk zijn naar een kind, dat vraagt of ie dood gaat. Het is een moeilijk gesprek, maar als je het achterhoud heb je de kans dat je kind jou niet vertrouwd, en zal ie altijd met de vraag rond blijven lopen. Ze voelen het zelf aan!
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte
Geen woorden voor....
BeantwoordenVerwijderenWat een kanjer !